Een van de reden dat ik fotograaf ben geworden is omdat ik vind dat ik veel te weinig foto’s heb van de momenten die ik zelf graag wilde herinneren. Ik mis herinneringen, en ja ze zitten nog in mijn hoofd, maar dat maakt het extra pijnlijk want dat beeld vervaagt.
Ik trok geen foto’s omdat ik niet echt iemand heb gehad waar ik mij “fragiel” durfde opstellen om een foto te nemen, ik voelde mij vaak beoordeeld wanneer ik een foto wilde trekken. Dus dan deed ik het niet omdat ik het niet durfde, ookal .vond ik het stiekem wel leuk. En van elke keer dat ik het niet gedaan heb, heb ik nog steeds spijt. En niet spijt omdat ik de foto dan niet heb om te laten zien aan iemand, nee… omdat ik daar iets in zag, mijn eigen perspectief, mijn eigen kijk op iets. Iets waar ik een verhaal rond kon maken en de foto zou dan het versterkende element geweest zijn. En oke soms waren de verhalen ver gezocht, maar vanaf je me echt kent dan zie je wel wat ik wil zeggen. Mijn papa en mama zagen dat wel, mijn mama die zag vaak wat ik ook zag en dan mijn papa verbaasde me vaak dat hij er nog meer in zag.
Het heeft er zelfs op een moment ook voor gezorgd dat ik een fotograaf niet ‘respecteerde’ in de zin van “wie wil dat nu ooit worden”. Maar ik ben een beeld denker. En ik heb het altijd zo tof gevonden om films te ontcijferen en te proberen voorspellen in mijn hoofd wat er ging gebeuren of hoe het er behind the scenes uitzag, welke technieken ze gebruikt hebben om dat specifiek beeld te maken. Maar even goed bij foto’s, te kijken naar de diepere betekenis, naar de details. Wat zorgd ervoor dat een foto mij een bepaald gevoel geeft?
Ik deed autotechnologie op de moment dat ik besefte dat ik zooooo graag met mijn handen werkte en god wat hield ik van sleutelen (nog steeds!). Maar natuurlijk is het niet alleen sleutelen, ik verloor om verschillende redenen mijn moed om af te studeren in deze richting omdat er ergens iets stropte.
Ik deed zo een online test van welke job er bij je past. Ik dacht “dat is wss toch allemaal flauwekul, maar kijk ik verlies er niets mee en het is een opinie van een machien dat niets weet over mijn achtergrond buiten wat ik antwoord op de vragen”, Ik doe de test en er komt op te staan “fotograaf” HUH?! Nee toch! 🤦🏼♀️ Ik durfde het aan niemand te vertellen… Ik dacht in mezelf, blijf maar gewoon autotechnologie doen, want ja dat vond ik ook tof! En ik houd ervan om te laten zien aan vrouwen dat ook dat iets voor hen is of kan zijn! Dat het geen mannen ding is. Ik ben zo gebrand om dat cliché de wereld uit te jagen en ervoor te gaan wanneer iemand zegt tegen mij dat ik iets niet kan... Ik houd met andere woorden van het tegendeel te bewijzen!
You only fail if you don't try ~ Albert Einstein ~
1 jaar later… De moed is volledig in mijn schoenen gezakt, corona is aangebroken. Ik trek uit mijn kot in Mechelen met veel verdriet en pijn in het hart… Oh wat had ik mijn vriendjes daar graag… Zo een toffe tijd.
Ik doe de test opnieuw… Forograaf… Ik doe hem opnieuw… Fotograaf… Ik zucht en denk… Dit kan toch echt niet. Ik ken er helemaal niks van ik ga bekeken worden zoals ik kijk naar fotografen “nutteloos”.
Ik praat erover met mijn mama en zeg tegen haar dat ik het jaar eerder ook al is had gedaan die test en die toen ook voorstelde fotografie te gaan studeren. En mama zegt het een kans te geven met een cursus die ik kan volgen een beetje verderop waar ik woon. Voor alle veiligheid schreven we me in in Sint-Lucas Antwerpen voor ‘audio visuele technieken - fotografie’. Ze zei "als de cursus je echt niet bevalt dan kunnen we je nog altijd terug uitschrijven". We gingen een goedkope beginners camera halen in de Grobet in Antwerpen. Een Nikon D7500. Ik nam het mee naar huis maar had er echt schrik van om het vast te pakken eigenlijk. Ik ging naar de lessen en leerde alles over iso, sluitertijd en je diafragma. De beginselen en een klein beetje geschiedenis. Ik kreeg kleine opdrachtjes mee, maar ik had nog steeds moeite met erin te geloven.
Er ging een zomer voorbij en ik heb ondertussen de camera leren kennen, ik dierf er niet mee over straat lopen, ik had het gevoel dat mensen me boos gingen aankijken of me verdacht gingen vinden. Ik voelde me zo kwetsbaar en klein als ik liet zien aan de mensen dat ik fotograaf was.
Ik begon aan het nieuwe schooljaar in Antwerpen, met veel gemis van mijn auto vriendjes, mijn studentenleventje in Mechelen en het gevoel dat ik een opgever was. Maar ik gaf het wel de kans, ik was wel heel nieuwsgierig.
Ik zag plots hoe ik niet alleen was, ik voelde dat ik de angst om foto’s te nemen niet meer moest weg steken. Ik kon gewoon foto’s trekken! En ik had er een goede reden voor!
Maar ook dat is fout toch? Moet ik dan een reden hebben om foto’s te trekken? Mag ik niet gewoon mijn gevoel steken in hoe ik naar de wereld kijk? Wat ik zie? Hoe ik het op beeld zet en de mensen probeer te laten zien door mijn ogen?
In de 3 jaar dat ik daar op school zat bloeide ik open, ik heb heel wat commentaar gekregen op mijn foto’s, goede en minder goede… maar nooit een buis! Dat was goed, maar het was ook niet meer dan gewoon goed had ik het gevoel. Ik wilde meer mijn eigen ding gaan doen. Dus ik starte Captura Creates op, ik zat in het midden van mijn 2de jaar fotografie en had een bepaalde drive gekregen omdat ik merkte dat ik hier gelukkig van werd. En nog beter! Ik zag hoe het ook andere mensen gelukkig maakte! En dat gaf mij voldoening. Ik had iets bereikt waardoor ik me sterker voelde.
Ondertussen bestaat Captura Creates al 3 jaar🫢 3 jaar… lijkt niet lang, voelt ook niet lang. Maar als ik nu terug kijk naar het begin, ben ik blij dat ik die camera heb opgepakt, ben ik blij dat ik niet meer het gevoel heb dat ik bekeken wordt als ik een foto trek. Of ik trek het me alleszins niet echt meer aan! Ik bewijs aan de mensen dat een wereld zonder fotografie heel sober is.
[ Opdrachtje: Denk maar eens alle fotografie weg in de ruimte waar je zit, of op restaurant, ga je het even makkelijk hebben met het kiezen wat je gaat eten? Om maar een voorbeeld te geven]
Deze denkwijze heeft mij mezelf meer zelfrespect gegeven. Ik hoef me niet te bewijzen aan mensen, toch niet waarom ik foto's trek. Het is vrij simpel. Als de mensen een fotograaf als de laagste prioriteit bekijken en ervoor kiezen er nooit in hun leven een in te schakelen op welke manier dan ook. Dan heeft het evenement niet plaats gevonden. Dan leeft het voort door de gedachten van de aanwezigen en geloof me ik weet er alles van, want zoals ik begonnen ben aan deze vlog weet je dat ik eerst aan de andere kant stond.
Mensen geloven wat ze zien. ~ zei iemand ooit ~
Hoewel er toch bepaalde doelen zijn waar ik nog naartoe wil rijken die toch ook wel lef vragen om een foto van te nemen. Bijvoorbeeld een documentaire maken over gevoelige onderwerpen zoals andere culturen, een persoon zijn levensverhaal, en zo voort. Maar 1 ding weet ik zeker. Ik zal altijd, altijd! Opzoek gaan naar het goede, alles in beeld brengen zoals het is en ervoor zorgen dat ik respect toon. Het zal nooit mijn bedoeling zijn om foto’s te trekken die dan in een slechte context gebruikt worden. Een beetje de angst van alle fotografen denk ik, een foto trekken en hem dan met een gigantische titel op een magazine zien staan in een volledig veranderde context, in die zin dat jij het niet bedoeld had. Daarom dat je werk beschermen ook zo belangrijk is.
Vandaag heb ik nog steeds soms last van die plankenkoorts om de camera vast te pakken. Soms heb je gewoon van die evenementen waar de gasten je precies totaal niet verwacht hadden en daar moet je mee om kunnen. Of de angst voor het geluid, de 'KLIK' van je camera om die ene foto te trekken die zo mooi zou zijn maar mensen vragen gaan stellen waarom je daar nu een foto van zou trekken. Maar daar vertel ik een andere keer wel meer over!
コメント